Doorzetten, elke dag,
v i j f e n v e e r t i g m i n u t e n,
ondanks…, bijna alles.
Dat was voor de komende week mijn nieuwe doel.
Nadat ik de concepttekst voor een patiëntenfolder had getikt, en vóór het testimonialinterview met een tevreden klant, ging ik met volle moed van start.
Dit keer betekende ‘ondanks bijna alles’:
– ondanks pijn in rechter hamstring en linker enkel,
– ondanks slepende linkervoet en zwabberende rechterknie,
– mét nordic walking stokken, als valpreventie
Vijfenveertig minuten wandelend doorzetten.
Om zo weer te proberen m’n spierkracht op te krikken en daarmee m’n loopgrenzen te verleggen.
En reken maar dat dit bij gecompliceerde neuropathie door diabetes type 1, waar sinds een jaar neuralgische amyotrofie doorheen fietst, best een uitdagend doel is ;).
Maar alles beter dan berustend op de bank gaan zitten en daar vervolgens binnen afzienbare tijd niet meer af kunnen komen! Ik blijf dan ook kicken op nieuwe uitdagingen, en ben enorm blij met mijn beide behandel-kanjers die me via trial en error blijven motiveren om mijn grenzen te verleggen. Hoe ingewikkeld ook.
Halverwege mijn zwoegtocht werd ik meelevend aangesproken door een aan-zijn-huis-klussende meneer. ‘Dit valt nog niet mee, hè?’ Toen ik zo vriendelijk mogelijk antwoordde dat ik de moed erin houd en dagelijks doorzet, trok hij een bedenkelijk gezicht en vroeg voorzichtig: ‘corona…?’
Ik was even stil.
En bijna tegelijk ook verrast.
Blij verrast zelfs.
Waarom?
In mijn hoofd ben ik er (te) vaak mee bezig hoe mensen naar me kijken.
En wat ze dan van me denken, omdat ik anders loop. En omdat ik fiets op m’n Hase-trike.
Misschien verbaast het je, maar deze actuele en compleet nieuwe kijk op mijn imago helpt me bij mijn zelfbeeld. Het is me zo vaak voorgehouden, maar nu ervaar ik het zelf: mensen denken -dus- niet in vaste patronen. En waarschijnlijk nooit zoals ik denk dat ze naar me kijken!
Het bedreigende woord corona bezorgt me na al die quarantaineweken ineens ontspanning.
Na een kort praatje op 2 meter afstand wenste de klusmeneer me veel succes. ‘En als je weer langskomt, zal ik je aanmoedigen, oké?’
Ik vervolgde m’n wandeling, zwoegend én met een glimlach.
Op weg naar het interview.
